Rijstpap van oma

Is er ooit al een gerecht geweest waarvan je zei: dit wil ik kunnen maken?  Bij mij is rijstpap van oma zo eentje.  Eigenlijk is het de rijstpap van mijn moeder, maar voor de kids dus die van oma.  Niet dat de kids die willen eten want die eten blijkbaar liever ‘en masse’ geproduceerde roomachtige rommel uit een plastic potje.  De multinationals wrijven zich in de handen.  In ieder geval maakt mijn moeder de beste rijstpap.  Waarschijnlijk zijn er nu mensen geaffronteerd en er stellig van overtuigd dat hun moeder het beter kan…dat is gewoon ook zo.  Elk kind heeft wel één gerecht waarvan alleen de mama die het beste maakt.  Mijn grootmoeder bijvoorbeeld maakte altijd haar gekookte patatjes superlekker, alhoewel ze er niks speciaal mee deed.  Water in de pot, aardapeltjes schillen, beetje zout erbij en koken.  Toch waren ze schitterend en als ik nu mijn ogen sluit proef ik ze nog helemaal.  Mijn grootmoeder zijn dat het door de vastkokende aardappel kwam, mijn moeder gebruikt liever kruimige aardappels.  ‘Den bompa’ zei altijd dat het aan het water lag in Antwerpen.  Kan ook want in die tijd smaakte alles anders, ook kraantjeswater.  Mijn grootmoeder maakte ook schitterende soep.  Eigenlijk een gewone bouillon met groenten erin, peper en zout en een blokje Knorr.  Telkens met tapioca bolletjes of als ze wist dat we kwamen alfabetlettertjes.  Die kleine lettertjes zijn de beste uitvinding ooit! Dankzij die lettertjes ging je soep eten, want soep werd leuk.  Tegenwoordig moet ik al een spelcomputer integreren in het bord soep eer mijn dochter er nog maar naar wil kijken!  Zo erg is het niet echt maar vroeger kreeg je een bord voor je neus en at je het op.  Eten werd niet weggegooid en kieskeurigheid (lees koppigheid) werd beloond met een strenge blik.  De tijd van toen, ik herinner mij het nog zo goed.  Ik ben pas 37 maar alles wat je in je jeugd meemaakte onthoud je toch gewoon. Bij mij gaat het dan vooral om eten en leren werken met eten.  Mijn grootouders hadden een vlees versnijderij, als je op woensdag en vrijdag kwam dan hing de vleeshal vol met voor- en achterkwartieren van runderen.  Zin in biefstuk? Geen probleem…zeg maar welk deel en we halen het er nu voor je uit.  Zoek maar eens een beenhouwer die dat nu ter plekke voor je doet, ze zijn zeldzaam.  Het leuke aan zo’n vleeshal is dat je aan de haken mocht zwieren, die hingen aan rails door de hal heen en dan schoof je zo van de ene kant naar de andere.  Bij de buren speelden dan de kleinkinderen van die mensen en die deden net hetzelfde als wij, zij aten daar meer varkenvlees en wij meer rund.   

Mijn ouders hadden dan weer een traiteurszaak, maar zo eentje die winkels aanlevert en wij mochten al van jonge leeftijd meehelpen.  Vond ik super, overal helpen en van proeven.  Misschien is het daarmee begonnen, ik weet het niet maar de passie voor eten is ontstaan op hotelschool.  Begrijp me niet verkeerd, ik at altijd al graag maar op school leerden we omgaan met produkten en respect hebben voor herkomst.   Daarom zal je me nu altijd in een supermarkt iets zien bekijken om te zien wie de fabrikant/producent is.  Dit wil ik weten, niet hoeveel Kjoule erin zitten.  Beroepsmisvorming dus.  Ach ja, elk beroep heeft zijn gebreken en als je je werk graag doet dan zal niemand je raar bekijken als je extreem bezig bent.  Ik ga er gewoon teveel in op.  Als we een dagje aan zee zijn zie je altijd de man met de kids wandelen terwijl de vrouw in de kledingwinkels zit..bij mij is dat niet anders, alleen zit ik de etalages van de delicatessenwinkels en dergelijke te bekijken.  Ik zal ook sneller een winkel binnen stappen die ik niet ken puur omdat ze voeding verkopen.  Ik weet graag alles over eten maar ben ik daarmee een foodie? Nee, ik denk het niet want ik ga niet zoveel op restaurant.  Ik beperk me tot produktkennis.  Mijn grootmoeder deed hetzelfde.  Ging ze naar de winkel dan werd alles aan een keuring onderworpen.  Koteletjes werden opzij gelegd omdat er niet genoeg vet aan zat, of te dun gesneden.  Die kritische houding zit erin bij ons allemaal denk ik.  Deze avond at ik dus van de rijstpap van oma en misschien was ik te kritisch, misschien was het gewoon te lang geleden dat ik hem at…maar hij smaakte niet hetzelfde. Raar, of ligt het dan toch aan de ingrediënten, was vroeger toch écht alles beter?