De gezochte gans

Nieuwjaar komt eraan, enfin oudjaar eerst. Wat doet een mens dan beter? Veel eten, uitgaan, drinken…feesten kortom. Ik ook, maar ik heb ergens tussen mijn 16 en 26 de feestmeter doen exploderen dus mag het nu wat rustiger aan. Wil concreet zeggen: een lekker etentje in een klein gezelschap. Wij kozen dit jaar voor een onderonsje thuis. Ik heb tot kerst dus helemaal niet nagedacht over mijn eindejaarsfestijn. Ik ging er tijd voor maken maar opeens was kerst voorbij en was Nieuwjaar nog maar twee dagen verwijderd. Sja, verplichtingen hebben mij in tijdnood gebracht. Er was een klein detail dat al vast stond, het zou een gans worden. Gemakkelijk, de rest verzinnen we er al gaande bij. Met mijn achtergrond en kookboekenkast zou dit geen probleem mogen zijn. Al had ik misschien één kleine stap van heel het verhaal over het hoofd gezien, namelijk het vinden van de gans. Nu denk je, ’t is maar een stuk gevogelte en dat vind je overal. I beg to differ, gans is niet enkel het vettigste stuk gevogelte beschikbaar, het blijkt ook onvindbaar.
Waar je in Engeland eender welke winkel/grootwarenhuis kan binnenwandelen en elk onderdeel afzonderlijk van elkaar of in één geheel kan kopen van dit lekkere dier, moet je in België blijkbaar gewapend met een karabijn de stadsparken gaan leegschieten. Wij appreciëren de gans enkel als ze is volgepropt met pasta en dan ritsen we ze open, halen de ontplofte lever eruit en gooien de rest blijkbaar weg. Met die lever verzinnen we dan 101 verschillende bereidingen die dan toch gaan mislukken (SOS Piet wijdde zelfs een halve aflevering aan het bakken van ganzelever) maar de andere onderdelen blijven onbekend. Een gans heeft toch tenslotte ook borstvlees en billen? Akkoord dat het een vet beestje is maar de eend is dat ook. Neem nu een canard de barbarie, toch ook al direct een diertje van rond de 3kg, als het een mannetje is toch. Zeker vergelijkbaar qua vetgehalte. Nu kan je in de supermarkt van de eend verschillende delen kopen. Van de lever tot de filet en zelfs gerookte en gedroogde onderdelen…enfin, er is geen deel van de eend die je niet kan vinden en dat zo goed als het hele jaar door. Waarom kan daar dan geen gans liggen? Ganzevet à volonté. Dus in mijn zoektocht naar die gans werden mij verschillende opties aangeboden. Het ging van kwartels (zeker vergelijkbaar qua gewicht met een gans!!) naar hoevekip (kip???) naar misschien een jonge kalkoen (als ze geen 5kg weegt, komt ze er bij mij niet in) tot aan eendefilets (want hele eend is in deze eindejaarsperiode op bestelling) Oh please!
Ik heb mijn lijstje afgewerkt en ben dan maar vertrokken naar betere oorden: mijn zetel en de laptop. Ik heb een lange arm en een zeer uitgebreide culinaire kennissenkring, ik heb er enkele van afgebeld en kreeg bijna overal een ‘njet’. Er zou dit jaar een gans nog een jaartje langer mogen leven want ik vond ze niet. Mijn laatste toevlucht zocht ik in de gouden gids waar je onder de rubriek poeliers toch hoopt iets te vinden wat je aanstaat. Al moest ik er 100km voor rijden. Doch, na drie poeliers in het Antwerpse afgebeld te hebben waaronder 2 groothandels was het al duidelijk dat de belgen geen ganzenliefhebbers zijn. Alhoewel we jaarlijks gansrijden in verschillende dorpen en gemeenten….
De allerlaatste poelier die ik belde, voor ik het bijltje erbij neerlegde en mijn menu zou omgooien (dan toch maar chinees op oudejaar?) wist me te vertellen dat ‘als er morgen een topchef in een culinair blad iets met gans doet, ze gans in huis zouden halen’. Deze man was zo vriendelijk om niet in te haken maar me verschillende opties aan te bieden die mijn menu zouden redden waaronder de kapoen, de kleine kalkoen (niet hetzelfde als jonge) en de barbarie eend (het mannetje dan wel) Tevens zou hij mijn beestje ook half of geheel van zijn karkas ontdoen en er fond van maken of hij zou ze vacuum verpakken en meegeven, naargelang mijn culinaire avontuurlijkheid. Meenemen is dus de boodschap want ik trek mijn fonds liever zelf. Hoedanook duurde mijn ‘bestelling’ meer dan een half uur, die man had zoveel kennis en liefde voor zijn produkt dat ik mezelf voor de kop kan slaan. Dit brengt mij op een test die ik ga ontwikkelen voor supermarktpersoneel. Ik zoek een willekeurig produkt in de supermarkt, ga op het internet alles maar dan ook alles over dit produkt zoeken en sla dit op. Vervolgens kies ik een rustige dag in de supermarkt en vraag aan de assistent rayonverantwoordelijke een triviale vraag over het door mij gekozen produkt. Kans op een ‘geslaagd’ antwoord is volgens mij 4/10. Heb je de afdelingsverantwoordelijke heb je een betere kans, deze mensen hebben kennis van zaken en zijn door hun expertise aangenomen maar de assistent en alles wat eronder huist is meestal slecht ingelicht. Met alle hobbykoks die momenteel de supermarkten afschuimen en mensen die in kookclubs zitten, wordt het dan geen tijd dat supermarktpersoneel wordt bijgeschoold tot een graadje hoger dan wat ze nu zijn? Ik zeg niet dat ze door boomdikke cursussen moeten graven om alles te weten maar het zou alleszins leuk zijn als je iets specifieks vroeg je niet de ‘er brandt licht maar er is niemand thuis’ blik zou krijgen. Maar misschien is niet iedereen zo gefascineerd door eten als ik, dat kan ook. Ik probeer bij te zijn en mijn kennis bij te schaven. Mijn kennis leerde me vandaag dat er in Antwerpen nog maar drie poeliers zijn die het vermelden waard zijn. Waar ze nog aan de eisen van de klant voldoen zonder morren en waar ze voor die extra bewerkingen maar 1eu per kg meer vragen dan in de supermarkt. Leert me nogmaals dat ik veel meer bij de kleine zelfstandige moet langsgaan dan ik nu al doe.
Om een lang verhaal dus kort te maken, straks is het Nieuwjaar en is deze blog nog bezig over ganzen, ben ik dus op oudejaarsavond de trotse eter van een Canard de Barbarie die ik naar de kunst zal opvullen met gevogelte gehakt (vers afgedraaid) en kippelevers. Uiteraard wordt deze vulling nog afgemaakt met een paar geheime ingrediënten. Als side dish voorzie ik double roasted potatoes en en geroorsterde pastinaak, pompoen en wortelen. De braadslee wordt van vet ontdaan en maak ik af met boter en marsala, misschien een beetje room. Als er dan nog plek is voor een dessertje maak ik misschien iets met cranberry muffins of een leuke trifle-daar kan ik morgen nog een hele dag over denken eigenlijk. Ik kan alle kanten uit want ik heb een zeer uitgebreide provisiekast.
Voor wie nu al honger heeft een kleine tip, doe het even rustig aan want oudjaar is een schransfestijn voor de meeste mensen. Alvast een toast op het nieuwe jaar!! Chin!

kaas is kaas

Het voorbije weekend was er een lifestyleprogramma op de plaatselijke zender waarin ze op bezoek gingen bij de beste kaaswinkel van Europa. Iedereen die de actualiteit op food gebied een beetje volgt weet dat ik het nu heb over Michel Van Tricht en zijn zoon, kaasaffineurs in hart en euh..nieren dan maar. De dame in kwestie die het interview leidde met de zoon (vader Van Tricht zat op de markt in Rungis, Fr) keek nogal minachtend naar al het lekkers dat er uitgestald was. Voor zij die ooit bij Van Tricht zijn geweest, je hebt altijd meer bij dan waarvoor je kwam. Voor zij die er nog nooit geweest zijn: ga er eens een keertje naartoe, je gelooft je ogen niet. Er is daar geen enkele kaas die hij niet heeft. We hebben het hier niet over ‘camembert uit de gb’ mensen, maar over écht smeuïge welriekende witte schimmelkaas van rauwe koemelk. Begrijp me niet verkeerd, rauwe melk wil gewoon zeggen niet gepasteuriseerde koemelk. Ik eet al jaren die korst mee op en leef nog, dus zo erg zal het alvast niet zijn. Trouwens, ik – en nog vele anderen – zijn van mening dat net die korst die extra smaak afgeeft aan de kaas. Maar waar waren we? Oh ja, de kaas Van Van Tricht. Wekelijks worden zijn kazen in de rijpingskamer tot 5 keer toe gedraaid, dit kan de kaas enkel ten goede komen. Dat proef je overigens ook. Een onrijpe kaas smaakt zo lekker als een schoenzool dus kan je je best laten adviseren.
In ieder geval kreeg de interviewster aan het einde van het gesprek een tafel vol kaas voor haar neus waar ze overal eens mocht aan ruiken en eventueel ook proeven ..met zachte dwang. Je kon zo zien dat ze bang was voor die schimmel, of misschien wel voor kaas in het algemeen. Ik ga ervan uit dat ze niet allergisch is aan melkproducten want dan vraag je aan een collega de reportage te doen of sluit je je programma op een andere manier af. Dus ik veronderstel dat de angst puur wordt ingeboezemd door de prachtige blauwe en groene schimmels die op kazen groeien. Ik denk wel dat meer mensen hier problemen mee hebben en die schimmels zijn eigenlijk best lekker hoor!
Zo hoorde ik een dame in de supermarkt tegen haar man zeggen dat hij een andere kaas moest kiezen want ‘de dees zen allemoal beschimmeld’-lijkt me normaal bij een blauw geaderde kaas. Waarbij de man, die blijkbaar de wekelijkse karrenduwer is, zijn schouders ophaalde en zei: ‘kaas is kaas, pakt mor iet’ Kaas is kaas?? Dat mag je echt niet in mijn buurt zeggen want dan krijg ik prompt zin om een lezing te houden over de verschillende kaassoorten, rijpingstijden en bewaartips. Maar blijkbaar is een leerdammer ook een Gouda, is een camembert hetzelfde als brie en laten we dan maar een lekkere gorgonzola ineens over dezelfde kam scheren als pakweg danish blue? What? Ik wilde bijna scheldwoorden gaan gebruiken. Kaas is niet zomaar kaas mensen. OK, als je er allergisch voor bent of je lust absoluut geen millimeter kaas, onthoud je dan van de discussie maar ik ga er voluit tegenaan. Alle kazen zijn verschillend. Je hebt er volgens smaak, volgens korst, volgens affinage, volgens hardheid, volgens vetgehalte…need I go on? Ik kan hier wel uren alles zitten uitleggen over kazen maar dat is tijdverspilling want daarmee weet je nog steeds niet hoe hij smaakt.
Dus waarom laat je je niet verwennen door een kaasmeester, elke provincie heeft wel zo’n schitterende kaaswinkel waar je nooit twee keer hetzelfde meeneemt. Ik heb het voordeel dat ik tussen Kaasmeester van Tricht in Berchem en Kaasmeester Martens in Schilde kan kiezen. Van Tricht is zelfs in de Delicious uitgeroepen tot beste kaaswinkel en als je er nu naartoe gaat sta je daar met half Antwerpen en wijde omstreken aan te schuiven. Ga er dus gewoon maar naartoe, vraag een leuk assortimentje voor een beginnend kaaseter en proef ervan. Proef zoals je nooit eerder hebt geproefd en kaas zal nooit meer zomaar kaas zijn!

Feesten

In deze prachtige winterse eindejaarsperiode probeer ik zo een week voor de kerst alle mogelijke supermarkten af te lopen. Ik koop er meestal niets want ik ben een kijker. Ik staar me blind op alle dingen die fabrikanten verzinnen om ons toch maar te doen kopen. Zo komt een bekend biermerk met een 2L fles van een gewone pils. Waarschijnlijk verwachten ze dat dit gemakkelijker is als we aan de Schelde staan met oudejaar en ons willen lazarus zuipen bij het vuurwerk. Tis alleszins lichter dan een bak pils. Maar vermoedelijk zal de meerderheid met een fles champagne, schuimwijn, cava en ander bubbelend nat staan genieten. Drank is niet echt mijn ding, ik ben meer een eter.
Dus ben ik al eens langsgeweest bij Lidl om te zien welke suggesties Albert Verdeyen daar heeft voorzien. De mens heeft zijn best gedaan. Er is een uitgebreid assortiment aan aardappelgerechten waaronder pureetoefjes met truffel, roseval aardappeltjes met kruiden en dressing en gratins in verschillende vormen. Verder houdt Lidl het neutraal met een klein assortiment wild en een diepvries kalkoen. De prijs is alleszins niet slecht en de kwaliteit is zelfs zeer goed te noemen. Alleen weet ik niet of ik een diepvrieskalkoen zou kopen voor dezelfde prijs als een verse..dan toch maar liever vers. Bij hun dessert assortiment stel ik me vragen, dit jaar gingen ze voor diepvries gebak…bought it-didn’t like it. Hun vers gebak was overigens niet spectaculair, ik ben anders van hen gewoon.
Op naar de Delhaize dan. Ja ik heb soms echt tijd te veel en wandel dan graag rond in supermarkten. Bij Delhaize liggen de gebruikelijk zeevruchtenschotels, gekookte kreeften, oesters in alle vormen en maten. Bij de hapjes zijn ze extreem bezig, zowel in de traiteur afdeling als in de rayons. Assortimenten van alles wat maar mogelijk is in potjes, op stokjes en uiteraard voor de klassieke keuken in bladerdeeg. Qua desserts kwam ik niets spectaculairs tegen dat ik zelf niet goedkoper zou kunnen. Tussen de kalkoenen ook ontbeende kalkoenen, voorgebraden kalkoenen, rollades etc…ik vraag mij af of daar een publiek voor is want een deel van kerst thuis vieren gaat toch gepaard met de heerlijke geuren die je uit de keuken tegemoet stromen? Niet?
Bij Carrefour tenslotte heb ik dingen gezien die ik écht niet kon bevatten. Minuscule schoteltjes met voorverpakte mini kaasjes voor belachelijk hoge prijzen. Tis goedkoper om een grote kaas te kopen en die zelfs voor de helft weg te gooien! Maar het zal wel een leuk kerstkado voor iemand worden veronderstel ik. Hun assortiment gebak behelst de gebruikelijk ‘buche’ met chocolade, mokka en vanille..zeer klassiek weer allemaal en een assortiment mini glaasjes met alle kleuren van de regenboog bavarois erin. Bij de traiteursafdeling waren de hapjes dan wel weer boven niveau, niet meer de gewoonlijke ‘mini videe met…’ maar zelfs mini fritata’s en artisanale mini loempia’s en samosa’s. De kalkoenen lagen broederlijk naast de Mechelse koekoek, niet vergelijkbaar qua smaak maar wel qua prijs. Bij het wild en de exoten was er dit jaar niet alleen krokodil en antiloop, er was zelfs zebra. Dit gaat me nu nét te ver. Die exoten kosten stukken van mensen uiteindelijk en ¾ ervan wordt slecht bereid omdat niemand weet hoe het écht moet en waarmee je moet combineren. Dus het resultaat is dat het smaakt als een veel te dure soepkip. Je kan dan beter een mooi hammetje of gebraad op tafel zetten dan exotisch te gaan.

Wat staat er deze week nog op de menu? Ik maak nog tijd vrij om langs Makro te gaan, nu iedereen er welkom is en misschien nog Aldi. Bij O’Cool doe ik geen moeite meer want hun zeer uitgebreide feestfolder maakt het overbodig om daar langs te gaan. Eigenlijk zou ik graag eens naar Wallonië rijden om daar langs Champion en Cora te gaan maar de eeuwige sneeuw houdt me tegen. In ieder geval moet ik wel zeggen dat de grote ketens dit jaar wel moeite doen om klanten te lokken, meer dan de vorige jaren zelfs. Nooit zag ik zoveel demonstratrices dan in de voorbije week. Ik heb alles geproefd van speciale toastjes en paté’s tot koffie en kaas. Het werkt, dat is een feit. Volle karren begeven zich in grote getale naar de kassa’s die zoals gewoonlijk onderbemand zijn in deze tijd van het jaar en dit in alle supermarkten. Er is toch één ding dat een vaste waarde blijft in elke eindejaar en waar VTM nieuws zeker een item over zal doen: wat eet de belg op de kerstdagen. Ik kan er onmiddellijk op antwoorden dat 40% zeker voor de fondue of gourmet zal gaan. Alhoewel er ontzettend veel Teppanyaki platen verkocht worden bij de electro ketens, dus wie weet komt er toch eens iets anders op tafel bij de ‘klassieke’ belg. De hobbykok daarentegen gaat ‘all out’, hij zal zich kosten nog moeite besparen om zijn gasten te verwennen. Het gaat zelfs zover dat er misschien een nieuw servies op tafel komt, leisteen misschien? Die hobbykok weet al meer dan een maand wat hij op tafel gaat zetten, hoe het zal gedresseerd worden en of hij wel genoeg tijd met zijn gasten doorbrengt. Winterbarbecues zijn ook in, allemaal de kerstmuts op en de tuin in. Het is eens iets anders. Wat het ook zij, ik houd het lekker traditioneel dit jaar, op zijn Brits. Dat zit er met de paplepel ingegoten en dat zal ook zo blijven. Dus begeef ik me deze week nog naar mijn vertrouwde plekje in Everberg , door de sneeuw, om aldaar de echte engelse kerstfeer op te snuiven bij Stonemanor. Daar eet je alles Brits, liggen er ook christmas crackers (België heeft dit item nog niet ontdekt blijkbaar) en krijg je de joviale glimlach met de ‘and a very happy christmas to you too’ en dat maakt kerst toch zoveel specialer. Ben je alleen of vier je met familie of vrienden dit jaar, maak er een schitterende kerst van! Merry christmas!

Straatfeest

Traditioneel tegen het einde van elk jaar wordt je overal uitgenodigd op kerstdrinks, eindejaarsdrinks, party’s, après weet ik veel enz enz Sinds we in onze straat nieuwe buren hebben besloten mijn buurman en ik een eindejaarsdrink op zijn Antwerps te organiseren. Dit wil zeggen dat je je aanvraag tijdig indient bij de stad en dat zij ervoor zorgen dat je voorzien wordt van de nodige toelatingen (6blz voorwaarden van de brandweer), de nodige nadarhekken (om dolgedraaide chauffeurs uit je gluhwein te houden) en tafels en stoelen (die je eigenlijk niet gaat gebruiken)
Wat je dan ook krijgt is een budget, in deze tijden van crisis hadden we het ergste verwacht maar de stad bleek ons gunstig gezind. We mochten onze buren verwennen met hapjes en drankjes en deden dat naar aloude Vlaamse traditie: hoe meer hoe liever! Maar, nu komt er altijd een maar, wij hebben nu ook een aantal allochtone buren en integratie werkt van twee kanten volgens bepaalde politici dus besloten we helal hapjes te maken. Om onze Vlaamse buren niet tegen de borst te stoten maakten we ook gewone Belgische ovenhapjes. We wilden eigenlijk een multiculti mix doen maar gezien de voorwaarden van de brandweer was het handiger om alles te voorzien voor de oven.
Bij Makro, O’cool en Hanos vind je altijd een zeer uitgebreid assortiment aan hapjes, helaas zijn er ook een paar bij die ik zelfs niet aan mijn vijanden zou willen opdienen dus de zoektocht was zeer lang. Op een bepaald punt opteerde ik voor alle hapjes zelf te fabriceren, gezien mijn koksachtergrond en organisatie skills zou ik dat in no time kunnen doen. Maar aangezien ons budget niet fenomenaal groot was zijn het dan toch maar voorbereide ingevroren hapjes geworden….of toch alleszins pour les belges. Voor de allochtone burgers ben ik naar onze Marokkaanse buurtwinkel gegaan om advies te vragen en hij stelde voor om heel simpel worstenbroodjes te maken, weliswaar met halal zwan worstjes erin. Ik stond er nogal twijfelachtig tegenover want zouden die buren dat wel eten als een Belg dat had klaargemaakt? Wie zegt dat ik er niet gewone zwan heb ingezwierd?
Dus heb ik de blikken ook maar bijgehouden, moest de vraag gesteld worden. Het moet gezegd worden, deze worstjes waren zeer lekker..je proefde wat erin zat. Uiteindelijk heb ik ook geopteerd voor Briouats, dat zijn brick of fillodeegpakketjes die je vult, meestal met gehakt maar ik heb de vegetarische versie aangemaakt. Dit was een goeie zet aangezien er onverwacht een vegetarische buur aanwezig was. Ik had de verse spinazie gestoofd en afgekruid met za’atar en peper/zout. Toen die afgekoeld was heb ik het vocht afgegoten en er ricottakaas ondergeschept. Als finishing touch deed ik er nog een beetje honing bij en ze werden op gejuich onthaald. Alle bevolkingsgroepen vonden ze lekker dus ik heb ze alvast opgenomen in mijn ‘favourite recipes’.
Om een lang verhaal kort te maken was ons Multiculti straatfeest zeker voor herhaling vatbaar, de dranken gingen van Belgisch bier naar Duitse gluhwein, warme chocomelk en Marokkaanse muntthee. Ik verwacht dat we dit voorjaar een Multi culti stratenpoets met vegetarische halal barbecue gaan hebben. Smakelijk!

Taart van de fee

Elk jaar rond deze tijd komt het obligate verjaardagsfeestje en uitdeelgeschenkkjes maken en telkens opnieuw vraag ik aan mijn dochter welke taart ze wil.  Er bestaat namelijk zoiets als een taartenfee.  Deze fee heeft ook veel vriendinnen, dit zijn dan taartenprinsessen en elfjes, koekjesfeeën enzo en allemaal hebben ze één ding gemeen…ze maken schitterende taarten.  Zo kwam ik per ongeluk ooit in contact met de taartenfee.  Zij had een online winkel van taartbenodigdheden.  Nu denk je dat je een taart gewoon bij de bakker bestelt.  Dit is inderdaad waar maar zijn we de jaren van ‘met kreemobeur of kreemfraiche’ niet een klein beetje voorbijgestreefd?  Ik bedoel, ja ze maken ook eens een chocolade taart of eentje met fruit…of misschien met een eetbare foto in hostie erop?  Ik heb al die artikelen in mijn beroepsleven ook verkocht en als je wil kan je als bakker spectaculaire dingen uit je hoed toveren maar het is te arbeidsintensief en dus doen ze het niet.  Tenslotte betaal je nu een goei e2eu per persoon voor een stuk taart op je bord maar daar heeft je kind niets aan.  Ze zijn het denkelijk een beetje beu van een kaarsje in de vorm van een trein te zien.  En net daarom zijn er nu taartenfeetjes, prinsessen en al hun aanverwanten.  Deze dames maken taart eten gewoon bijzonder!  Beeld je een barbiepop in waarvan het volledige kleed eetbaar is.  Een lekkere biscuit gevuld met alles wat je lust, vragen staat vrij en dan daarover een mooie marsepeinen laag of misschien fondant.  Of waarom geen bumbataart?  Toen mijn dochter 2 werd (of was het nu 3) was ze gek van Bumba.  Ik had dan aan de taartenprinses gevraagd om een circustent te bouwen met de bumba figuurtjes erbij.  Voor wie bumba niet kent, Bumba en zijn kompanen zijn de reden dat Gert (ja die van samson van studio 100) nu een een klein jacht heeft gekocht.  Ik moet zeggen dat die taart fenomenaal schitterend was…en nog zeer lekker ook.  Die tent was écht een tent, mooi met puntdak en figuurtjes erbij.  Vorig jaar was dan alles Hello Kitty wat de klok sloeg, de taart dus ook.  Maar inmiddels had ik bij de taartenfee herself een cursus gevolgd over werken met marsepein en fondant en het maken van die figuurtjes en bedekken van cupcakes.  Nog zoiets, vroeger was een cakeje een cakeje.  Je had de gewone versies, de half wit half choco versie en die met geconfijt fruit.  Nu kan je cupcakes krijgen in verschillende papiertjes en met duizend verschillende kleuren en afwerkingen.  Het is gewoon schitterend om te zien .  Als je nog maar cupcake intikt in google afbeeldingen valt je mond open van verbazing.  Zo mooi allemaal, maar zeer arbeidsintensief.  Ik begrijp nu, na het allemaal zelf gedaan te hebben, dat een bakker dit niet wil doen.  Maar toch zijn er dames die hier plezier van hebben en van hun hobby hun beroep hebben gemaakt.    Voor deze dames neem ik mijn hoed af.  Zij maken elk feestje een stukje feestelijker, maken uitdeelkoekjes en cakejes zoveel plezieriger voor de kids en maken het afscheid van de juf zoveel lekkerder.  Mijn dochter zit nu in de ‘giraffenklas’ en om de juf ook iets te geven op haar verjaardag heb ik een reuzen cupcake besteld met een giraf erop.  Ik moet zeggen dat het weer zeer mooi afgewerkt is, de juf zal er alleszins zeer blij mee zijn.  Ik kan je dus alleen maar aanraden om eens een keertje een workshop te volgen over taarten of cupcakes, je leert er zoveel mee bij.  Er zijn technieken die ik zelfs nog niet kende, alhoewel ik een hotelschool achtergrond heb.  Sowieso bestel ik, helaas voor mijn bakker, mijn taarten nu elders.  Ja ik moet er een eindje voor omrijden maar als je die blije kindergezichtjes ziet als ze hun taart krijgen…dan ben je verkocht! 

www.detaartenfee.be – www.detaartenprinses.be

Rijstpap van oma

Is er ooit al een gerecht geweest waarvan je zei: dit wil ik kunnen maken?  Bij mij is rijstpap van oma zo eentje.  Eigenlijk is het de rijstpap van mijn moeder, maar voor de kids dus die van oma.  Niet dat de kids die willen eten want die eten blijkbaar liever ‘en masse’ geproduceerde roomachtige rommel uit een plastic potje.  De multinationals wrijven zich in de handen.  In ieder geval maakt mijn moeder de beste rijstpap.  Waarschijnlijk zijn er nu mensen geaffronteerd en er stellig van overtuigd dat hun moeder het beter kan…dat is gewoon ook zo.  Elk kind heeft wel één gerecht waarvan alleen de mama die het beste maakt.  Mijn grootmoeder bijvoorbeeld maakte altijd haar gekookte patatjes superlekker, alhoewel ze er niks speciaal mee deed.  Water in de pot, aardapeltjes schillen, beetje zout erbij en koken.  Toch waren ze schitterend en als ik nu mijn ogen sluit proef ik ze nog helemaal.  Mijn grootmoeder zijn dat het door de vastkokende aardappel kwam, mijn moeder gebruikt liever kruimige aardappels.  ‘Den bompa’ zei altijd dat het aan het water lag in Antwerpen.  Kan ook want in die tijd smaakte alles anders, ook kraantjeswater.  Mijn grootmoeder maakte ook schitterende soep.  Eigenlijk een gewone bouillon met groenten erin, peper en zout en een blokje Knorr.  Telkens met tapioca bolletjes of als ze wist dat we kwamen alfabetlettertjes.  Die kleine lettertjes zijn de beste uitvinding ooit! Dankzij die lettertjes ging je soep eten, want soep werd leuk.  Tegenwoordig moet ik al een spelcomputer integreren in het bord soep eer mijn dochter er nog maar naar wil kijken!  Zo erg is het niet echt maar vroeger kreeg je een bord voor je neus en at je het op.  Eten werd niet weggegooid en kieskeurigheid (lees koppigheid) werd beloond met een strenge blik.  De tijd van toen, ik herinner mij het nog zo goed.  Ik ben pas 37 maar alles wat je in je jeugd meemaakte onthoud je toch gewoon. Bij mij gaat het dan vooral om eten en leren werken met eten.  Mijn grootouders hadden een vlees versnijderij, als je op woensdag en vrijdag kwam dan hing de vleeshal vol met voor- en achterkwartieren van runderen.  Zin in biefstuk? Geen probleem…zeg maar welk deel en we halen het er nu voor je uit.  Zoek maar eens een beenhouwer die dat nu ter plekke voor je doet, ze zijn zeldzaam.  Het leuke aan zo’n vleeshal is dat je aan de haken mocht zwieren, die hingen aan rails door de hal heen en dan schoof je zo van de ene kant naar de andere.  Bij de buren speelden dan de kleinkinderen van die mensen en die deden net hetzelfde als wij, zij aten daar meer varkenvlees en wij meer rund.   

Mijn ouders hadden dan weer een traiteurszaak, maar zo eentje die winkels aanlevert en wij mochten al van jonge leeftijd meehelpen.  Vond ik super, overal helpen en van proeven.  Misschien is het daarmee begonnen, ik weet het niet maar de passie voor eten is ontstaan op hotelschool.  Begrijp me niet verkeerd, ik at altijd al graag maar op school leerden we omgaan met produkten en respect hebben voor herkomst.   Daarom zal je me nu altijd in een supermarkt iets zien bekijken om te zien wie de fabrikant/producent is.  Dit wil ik weten, niet hoeveel Kjoule erin zitten.  Beroepsmisvorming dus.  Ach ja, elk beroep heeft zijn gebreken en als je je werk graag doet dan zal niemand je raar bekijken als je extreem bezig bent.  Ik ga er gewoon teveel in op.  Als we een dagje aan zee zijn zie je altijd de man met de kids wandelen terwijl de vrouw in de kledingwinkels zit..bij mij is dat niet anders, alleen zit ik de etalages van de delicatessenwinkels en dergelijke te bekijken.  Ik zal ook sneller een winkel binnen stappen die ik niet ken puur omdat ze voeding verkopen.  Ik weet graag alles over eten maar ben ik daarmee een foodie? Nee, ik denk het niet want ik ga niet zoveel op restaurant.  Ik beperk me tot produktkennis.  Mijn grootmoeder deed hetzelfde.  Ging ze naar de winkel dan werd alles aan een keuring onderworpen.  Koteletjes werden opzij gelegd omdat er niet genoeg vet aan zat, of te dun gesneden.  Die kritische houding zit erin bij ons allemaal denk ik.  Deze avond at ik dus van de rijstpap van oma en misschien was ik te kritisch, misschien was het gewoon te lang geleden dat ik hem at…maar hij smaakte niet hetzelfde. Raar, of ligt het dan toch aan de ingrediënten, was vroeger toch écht alles beter?

Nederland

Gisteren moest ik naar Nederland.  Zelfs een pak naar het noorden, voorbij Amsterdam.  Dit zou wel gelukt zijn ware het niet dat er ’s nachts meer dan 5cm sneeuw was gevallen.  Ik had mij ‘s ochtends bewapend met een thermocup latte macchiato en kroop vol goede moed achter het stuur.  Van korte duur? Nee, het ging vlot, zelfs iets te vlot.  Raar maar waar, tegen dat ik de grens overstak kwam ik tot de conclusie dat de zo goed onderhouden wegen van Nedrland, zeer slecht gestrooid waren geweest.  Blijkbaar telt enkel de rechterrijstrook wat misschien logisch is voor de wegbeheerder, maar als je richting Utrecht gaat rijden kom je net voorbij de grens een helling tegen.  Als er sneeuw en ijs ligt geraken vrachtwagens er niet op.  Pech, dan maar aan 50 verder jakkeren tot er ergens een plekje is om er vandoor te gaan.  Er zijn altijd weghelden die én winterbanden hebben én een 4x4 én al 40 jaar rij ervaring en die het nodig vinden zelfs met dit weer 120 te rijden, een beetje verder kwamen we die dan tegen ofwel in de vangrail ofwel opzij gezet door de Koninklijke Marechaussee.  Nooit mijn vriend maar kon ze best wel appreciëren nu.  Op mijn ritten door Nederland, ik doe dit wel meer, stop ik al eens voor een koffie of iets anders.  Meestal kies ik dan de grotere benzinestations omdat het assortiment dan uigebreider is.  Zo kwam ik een benzinestation tegen waar ze verse koffie voor je zetten, pizza’s en broodjes vers maken en waar er zelfs sushi was.  Sushi! In een benzinestation!!  Hoedanook, ik ben zo iemand die dan wil weten hoe het smaakt en dan ook benzine station sushi koopt.  Voor wie het wil weten…niet lekker.  Afgewerkt door een grote producent en veel te smakeloos.  De vis was wel vers, kraakvers zelfs.  Maar als ik moet kiezen tussen benzinestation sushi of die van Delhaize of die van Makro (die overigens ook NL import is) dan kies ik die van Makro.  Die is nog wel te doen als je last minute zin hebt in sushi en nergens een sushibar bij de hand hebt.  In ieder geval heb ik op mijn benzinestation escapades al verschillende dingen gegeten waar je jezelf van afvraagt wat erin zit.  Op dat moment is het meer verstand op nul en kauwen.  Wat dacht je van een klassiek broodje kroket uit de muur? Of een satékroket?  Ja met pindasaus erin!  Of wat wij een worstenbroodje noemen is daar een saucijzenbroodje maar met een smakeloze gehaktconstructie waarbij zoveel toevoegingen zijn gebeurd dat je achteraf straalt, niet van gezondheid alleszins.   Wat ik sowieso doe op mijn uitstapjes is altijd een supermarkt bezoeken.  Ik ben reeds bij Dirk geweest en al zijn afgeleiden Dirk III, Digros, Dirx drogist en zijn vriend Bas Vanderheijden…niet normaal die Dirk.  Assortiment is zo/zo, niet mijn idee van een supermarkt.  Ik klasseer hem ergens tussen Lidl en Colruyt.  Ik bezocht ook reeds de C1000, het was gelijk de laatste keer dat ik er naartoe ging.  Verwarrende winkel met een ruim assortiment (goedkoper dan Albert Heijn) maar een beetje aldi gevoel.  Sommige produkten waar ze mega stunt kortingen op doen staan gewoon op pallets gestapeld, de pampers naast de choco letterlijk.  Ik zit liever in een overzichtelijke winkel.  Dus toog ik weer naar de Albert Heijn.  Wist je dat Tom Tom een applicatie heeft voor deze supermarkten te vinden?  Waar ik ook ben in NL vertelt een icoontje me onmiddellijk waar ik het dichtstbijzijnde broodje bapao kan vinden.  Nog zoiets, een van oorsprong chinees gestoomd broodje met indonesische verhollandste vulling.  Ik persoonlijk vind er niks aan, mijn halve trouwboek zegt het tegendeel.  Typisch! Maar Nederlandse supermarkten maken me blij.  Waarom? Ze zijn zo vriendelijk die mensen en elke rekkenvuller weet alles in de hele winkel staan.  In België moet je het meestal ‘aan de persoon in die rayon vragen’ die dan meestal net in pauze is.  Wat ik ook vind is dat ze meer moeite doen voor uitstalling, een uitgebreid assortiment buitenlandse produkten aan schappelijke prijzen aanbieden en steeds verse dingen hebben.  Er ligt niets dat gaat vervallen, niets!

Ik moet wel altijd lachen bij hun vla assortiment : stoofpeertjes, appel/kaneel, vla flip…of hun yoghurt en hang-op.  Spannend! Vandaag nam ik het assortiment vruchtensappen onder de loep.  Ik heb de Multi citrus bij met pompelmoes, bloedappelsien en sinaasappel en een sap van mandarijnen. Met of zonder pulp, glas, pet of brik, alles is voorhanden.  Ongelooflijk!  Ik heb uiteindelijk tien minuten tussen het brood rondgelopen omdat ik niet kon beslissen…hoedanook hebben we voor deze avond een rondje convenience op tafel.  Gezien het winterweer is de keuze gevallen op stamppot met rookworst en jus van worteltjes en boerenkool.  Ik ben benieud of dat wat eetbaar is.  AH scoort zeer hoog met bereide produkten.  Ik kan alvast niet wachten tot ze de Belgische markt veroveren en ze de concurrentie aangaan met Delhaize.  Uiteraard zal hun assortiment ver-belgischen maar ik hoop toch op belgisch met een Hollandse knipoog!

Koffie!

Eindelijk een écht koffietoestel gekocht.  Mogen we dat wel zo noemen want volgens de verkoper heet het wel degelijk halfautomatische espressomachine met melkschuimer.  Het was misschien een impulsaankoop maar meer een ongelukje eigenlijk.  Want vorig jaar kocht ik reeds een vervanger voor de trouwe Senseo.  Ik heb een vriend die me alle grondbeginselen van koffie heeft bijgebracht en concreet wil dat zeggen dat ik sinds twee jaar meer koffie drink dan in de voorbije 37 jaar.

Ik heb koffie nooit lekker gevonden, tot ik die van mijn vriend dronk.  Zij hebben thuis al meer dan 50 jaar een ambachtelijke koffie malerij (of hoe dat ook heet) en die koffie vind ik dus écht lekker.  Maar op het moment dat mijn senseo de geest gaf stapte ik over op een Dolce Gusto toestel van nescafé.  Ik heb die degustatie meegemaakt en ik ben een koffie met melk/melkschuim/macchiato drinker dus als ze die cupjes maar hebben en het betaalbaar en lekker is ben ik je man…euh vrouw.  Het toestel op zich is niet fenomenaal mooi, maar zijn ze eigenlijk niet allemaal lelijk?  Op de Kitchenaid toestellen na die retro design combineren met hete koffie en de full chroom versies uit Italië die meer dan 2000eu kosten, is zo’n dolce gusto gevalleke best wel te doen.  Tot ze dit jaar het equivalent van een CT scanner op de markt brachten.  Het moet design voorstellen maar in de Aldi versie.  Ze hadden beter iets meer betaald en er een echte designer opgezet.  Ik weet zeker dat ze bij De Invasie wel iemand kunnen vinden die even een espressotoestel uit zijn mouw wil schudden.  Enfin, de latte macchiato’s, cappucino’s en lungho’s komen mijn oren uit vooral omdat ik nu eindelijk het verschil proef tussen de chemische melkpoeder substantie uit de cupjes en de echte versie die je van een iets duurder toestel kan krijgen.  Want let’s face it, zo’n Dolce Gusto kost rond de 130eu en een halfautomaat van een redelijk merk 169eu.  Dus waarom niet ineens een trapje hoger kopen?  Die cups waarschijnlijk.  Die dosissen zijn gemakkelijk om in huis te hebben, het gaat snel, de C0 uitstoot gaat erop achteruit en het is belastend voor het milieu?  Die laatste twee had je niet zien aankomen zeker?  Daarom besloot ik de stap te nemen en de cups voor cups te laten en de gemalen koffie of koffiebonentoer op te gaan.  Want wie kan er nog volgen in de wereld van caps, pads, pods, cups? Voor je het weet wilde je een ander merk koffie kopen en sta je thuis met pods in plaats van pads….één letter verschil maar ze passen niet in je toestel!  Dus trok ik naar de grootste elektro zaak van België, zo eentje waar de security je spiedend bekijkt.  Tuurlijk, ik loop zo buiten met een wasmachine onder mijn jas, beware!  Er was daar een parkingverkoop gaande en een vriendelijke dame maande mij aan om even de koffie degustaties te komen proeven.  Daar was ik dus idd voor gekomen al wist ik niet dat ik op 10min 6 verschillende koffies zou gaan drinken.  Ik heb de Nespresso Citiz aan het werk gezien, de Dolce Gusto (heb maar gedaan of ik het niet kende) en de Lavazza Mio.  Die laatste moet ofwel een fabricagefout bevatten ofwel krijgen hun marketeers ze niet verkocht want als ik maar 1eu extra oplegde kreeg ik wel twee toestellen voor de prijs van één.  Voor het geval het eerste toestel het morgen begeeft?  Nee mevrouw, u kan deze dan cadeau doen aan familie.  Blijkbaar had de dame in kwestie niet door dat ik sarcastisch was.  Ik liet de parkingtent voor wat ze was en ging dan maar in de winkel zelf mijn licht opsteken.  Nooit zag ik zoveel espressomachines bij mekaar: met of zonder stoomfunctie of zelfreiniging, voor losse koffie en pods/pads etc….ik liep gewoon verloren.  Al goed dat er toch een zeer bekwame verkoopster me kwam duidelijk maken dat je met een toestel van 500eu niet écht beter afbent dan eentje van 170eu.  Het verschil zit hem erin dat jij bij de goedkopere toestellen nog echt iets zelf moet doen! Dus kocht ik mij inderdaad zo’n klein De Longhi toestel en dit omdat van alle toestellen aanwezig het het meeste compacte was met een mooi design.  Het feit dat ik er geen bonen in kan steken was geen probleem want dan koop ik wel even een klein bonenmalertje nietwaar?  Wat? Kost dat 50eu??? Het moet enkel bonen malen! Ik stop ze wel in mijn blender en met mijn DeLonghi onder de arm verliet ik de winkel met een grijns naar de security guy.  In ieder geval ben ik er in geslaagd vandaag naar Schoten te rijden voor de ambachtelijke koffie van ’t Paterke, die is daar ter plekke voor mij gemalen geweest en mijn auto zal nooit meer hetzelfde ruiken.  Er gaat niets boven vers gemalen bonen.  Ik heb daar ook rustig een koffietje gedronken en tegelijkertijd kwam de bonenmaler ter sprake.  Blijkt dat er daar achter de hoek een ‘prijskraker’ is en dat ze daar van een onbeduidend merk elektro toestellen verkopen.  Ik ben dus nu de trotse bezitter van een 17eu bonenmaler dus als er iemand koffie wil, het toestel staat er, be my guest!