Njam

Elke donderdag breek ik mijn hoofd over wat er de komende week op tafel moet komen.  De halve trouwboek die vraag stellen is even nutteloos als aan Lesley-Ann Poppe quantumfysica uit leggen dus worstel ik mij door m’n uitgebreide collectie kookboeken om na een uur of twee diep te zuchten en te durven zeggen dat er ‘niets instaat’.  Niets? Gemiddeld staan er een 40-recepten per boek en nog vind je niks. Raar zou je zeggen.  Is de creativiteit er dan misschien uit of heb ik gewoon geen zin in  koken…dus de hersens werken niet mee?  Kan ook.  Ik trek dan meestal de kast open en kijk naar wat ik-meestal in een vlaag van zinsverbijstering-heb aangekocht.  Bij mij vind je geen vervallen conserven en kant en klare verpakkingen.  Ik laat me af en toe wel verleiden door een gevriesdroogde Mexicaanse bonenschotel gewoon omdat ik wil weten hoe een 350gr portie eten uit een zakje van 1,20eu nu eigenlijk smaakt.  Het antwoord blijf ik u schuldig aangezien het zakje met smaak werd verorberd door de echtgenoot op die ene dag ‘dat jij niet thuis was en ik niet wist wat eten’…’t is dat er op een gemiddelde dag in mijn huis absoluut niets in huis is, geen droog brood, geen fruit of groenten, gewoon niks.  Ach ja, zal een mannending zijn.  Evenals het nieuwe pakje boter zoeken in de koelkast.  Gegarandeerd krijg je het antwoord dat er zeker geen pakje boter ligt.  Al ligt het vlak voor zijn neus.  Maar ja, IK had een ander merk gekocht.  Mannen zoeken blijkbaar op verpakking, niet op wat erin zit.  Dus ijver ik niet voor administratieve vereenvoudiging maar schrijf ik alvast naar Van Quickenborne om te vragen of ze verpakkingen niet kunnen ‘vermannen’.  Gewoon een wit papier rond de boter met in een  laten we zeggen font nr 24 BOTER erop? Bij de kaas misschien gewoon een tekening van een wiel Gouda? Wie zal het zeggen? Mijn man alvast niet want hij is die boter nog aan het  zoeken.  Ik zit dus met mijn hoofd in de kast en vind een feest aan ingrediënten, die als je ze samendoet waarschijnlijk de CO² uitstoot van Antwerpen drastisch zullen vermeerderen.  Van linzen tot Black beans, Borlotti bonen, ingelegde paprika’s, pesto’s in verschillende smaken, 16 verschillende oliën, verschillende soorten gepelde/gehakte/gemarineerde tomaten in blokjes/schijfjes/heel/reepjes en wat je maar je wil.  Moest de proviandkast morgen sneuvelen zouden ze alvast denken dat hier een slachtpartij had plaatsgevonden.  Had ik al verteld dat ik in een waanzinnige bui besloot twee dagen naar Milaan te gaan, met de wagen, om aldaar de Esselunga supermarkten aan een kritisch oog te onderwerpen? 

 

In de tomaten afdeling was ik al een halfuurtje zoet.  We hebben uiteindelijk alles in de auto zo moeten stapelen dat de kassa bediende van Colruyt zelfs jaloers zou zijn geweest.  Blij was ik toen we netjes zonder problemen de Zwitserse grens overstaken, ik zou volledig doorgeflipt zijn hadden we alles moeten uitladen.   Thuisgekomen besef je pas eigenlijk wat je hebt gekocht als de kasten niet meer sluiten maar ervaring leert me dat we dit toch elk jaar opnieuw gaan doen dus die 12L olijfolie, 6kg Carnaroli rijst en 40kg verse en droge deegwaren zijn dan toch op.  Maar intussen heb je ook vanalle dingen gekocht die je ofwel niet kende ofwel intrigerend genoeg vond om mee te nemen. 

 Die rode pesto was zeer lekker, maar ik maak hem zelf beter.  De gerookte fontina was een droom, die neem ik volgende keer terug mee.  De gedroogde viskuit was een openbaring, ik kende er al verschillende versies van maar nu ben ik écht een fan.  Ik kan zo uren doorgaan want die supermarkten zijn immens.  Beeld je een hypercarrefour in vol met Italiaanse produkten.  Je word gewoon absoluut gek. Dus met de blik op oneindig en aan elke hand een karretje voel ik me Alice in Wonderland.  Dus nu zit ik hier met mijn eigenaardige conserven waar ik geen weg mee weet.  Al goed dat er op televisie maar 17 verschillende kookprogramma’s per week zijn en dat we gespecialiseerde websites hebben en dat we er zelfs nog een aparte kookzender bij krijgen.   Ik krijg er alvast zin in.  Ik hoop alleszins dat Vincenzo Giacomazza van la Botte mij kan zeggen wat ik met die Borlotti’s moet gaan doen.  Tot dan zeg ik alvast: Njam!