Verbouwingen hangen me de keel uit

Sinds drie weken zijn we aan het verbouwen, niks speciaals.  In vroegere woningen, ik spreek dan 1929 ongeveer, had je een ontvangstkamer die gescheiden was met een dubbele deur naar een 'gewone' kamer en dan daarachter de leefruimte met keuken.  Ik heb een paar maanden geleden het absolute schitterende idee gekregen dat ik die muren wilde doorslaan en er één lange grote lichte ruimte van maken.  Typisch een vrouw om te denken dat je dat zomaar kan en het ook snel achter de rug zal zijn....not!  Ik ken wel wat van verbouwen, veel van de werken hier in huis deed ik dan ook zelf.  Maar in dit geval moesten er steunbalken worden geplaatst en moesten er schoren door het plafond om het huis te ondersteunen enzo.  Niet iets dat op een week zou gedaan zijn.  In ieder geval bij de eerste dag van het breken kwam ik al tot de conclusie dat een normaal leven niet mogelijk zou zijn.  We gingen dus letterlijk van de slaapkamer naar de keuken en terug.  Op deze manier verbouwen heeft zo zijn voordelen...je leert een andere keuken kennen.  Zo zaten we op een avond boven en we hadden niet nog eens zin in soep met boterhammen dus gingen we naar de nieuwe pitazaak/frituur op de hoek.  Levensgroot plakte er een affiche op het venster voor een 'kapsalon'.  Het kostte 5eu per persoon inclusief drank dus zeker eens het proberen waard.  Troost je, na een paar dagen brood dag in dag uit eet je alles wat ze je geven. 
Een kapsalon blijkt dus een aluminium bakje waarin frieten, sla, ui, looksaus, shoarmavlees en gesmolten kaas op mekaar worden gestapeld tot één groot geheel.  Het bakje weegt dan uiteindelijk zo'n goeie halve kilo en dat is écht wel veel eten.  Blijkt dat de oorsprong ergens in NL ligt waar de dames van het kapsalon naast de shoarma een specifieke schotel vroegen.  Ik moet zeggen dat de combinatie met die verse groenten best wel lekker was, die frieten zou ik er niet onder gegooid hebben maar dat is voorkeur.  Hoedanook hadden we toch iets gegeten en konden we moe maar voldaan terug naar onze werf.  Intussen zijn we bijna bij het einde van de werken en ben ik beginnen ontstoffen.  Het haalt niet veel uit want morgen ligt het er weer maar het was echt echt echt nodig.  Op het fruit lag zoveel fijn stof dat het net was of ze waren geplukt op de middenberm van de antwerpse ring!
Het zou leuk zijn dat ik nog eens een aardappel of wortel kon schillen zonder crunch achteraf, dat de zeebaars niet de kleur van gerookte paling krijgt of nog erger, dat ik mijn gasfornuis aankrijg want dat heeft serieuze kuren gekregen sinds de stofneerdaling.  Wat heeft me ooit bezield van een reusachtig gasfornuis te kopen, I don't know!  Ik heb elektrisch gekookt en op school met gas en inductie en nu dus terug met gas en ik moet wel zeggen dat je beter kan afregelen met gas.  Ik slaag er toch alleszins in om op het elektrisch fornuis van mijn moeder de pannekoeken in brand te steken terwijl ze hier perfect lukken.  Ja een kok moet op alle fornuizen kunnen werken maar ik dus niet want ik ben geen kok meer.  Dat is toch een perfect excuus? 
Ik kook graag, ik kook ontzettend graag maar iedereen kookt nu graag...van de vuilnisman tot de bankdirecteur is iedereen zelfverklaarde hobbykok.  Laat ze los in de vismijn en ze gaan totaal de mist in maar ze kennen wel het verschil tussen een zalfje en een schuimpje.  Hoe komt dit nu eigenlijk?  Wel is het je al opgevallen dat kookmagazines focussen op al die zalfjes, schuimpjes, streepjes en dergelijke? Er zijn weinig magazines die bezig zijn met het product zelf.  Op één van de eerste bladzijden van Culinaire Ambiance bijvoorbeeld staat er welke producten er momenteel beschikbaar zijn en je dus best kan gebruiken.  Maar soms staan er dingen tussen waar een 'gewone' mens van zal fronsen.  Tot voor kort kende niemand een Topinamboer-een aardpeer dus.  Dit hoort bij de vergeten groenten en zal je met enig geluk terugvinden in de Delhaize.  De vergeten groenten zijn veel bovengehaald dit jaar maar ze zijn dus nu ook ontzettend duur terwijl ze voor de hype gewoon betaalbaar waren voor iedereen.  Raar wat een magazine teweeg kan brengen.  Ik ben geabonneerd op een zestal food tijdschriften maar bij elke magazine heb ik mijn bedenkingen.  Er is er geen eentje die aan alles voldoet, ik mis overal wel iets.  Dat is misschien omdat ik er specifiek naar zoek als ex-kok.  Daarom vind ik het spijtig dat culinaire parels worden vergeten.  Nu heeft iedereen de mond vol van Het hof van Cleve, Pure C, Oud Sluis, Le Fox, ....maar ze zijn zoveel andere zeer goeie restaurants en dito chefs...waarom praat niemand daarover?  Ik heb al op verschillende plaatsen uitstekend gegeten voor pakweg 100eu dus waarom die niet vermelden?  Antwerpen stikt van de goeie locaties en in een cirkel van pakweg 50km rond Antwerpen liggen nog uitzonderlijke restaurants verstopt.  Dus we gaan nu even vergeten dat er sterrenchefs op TV komen en gaan zelf op onderzoek uit om zelf te kunnen beslissen waar we willen eten, wat we willen eten en wat we ervoor willen betalen.  Wat denk je?  Zoek je mee?