Njam

Elke donderdag breek ik mijn hoofd over wat er de komende week op tafel moet komen.  De halve trouwboek die vraag stellen is even nutteloos als aan Lesley-Ann Poppe quantumfysica uit leggen dus worstel ik mij door m’n uitgebreide collectie kookboeken om na een uur of twee diep te zuchten en te durven zeggen dat er ‘niets instaat’.  Niets? Gemiddeld staan er een 40-recepten per boek en nog vind je niks. Raar zou je zeggen.  Is de creativiteit er dan misschien uit of heb ik gewoon geen zin in  koken…dus de hersens werken niet mee?  Kan ook.  Ik trek dan meestal de kast open en kijk naar wat ik-meestal in een vlaag van zinsverbijstering-heb aangekocht.  Bij mij vind je geen vervallen conserven en kant en klare verpakkingen.  Ik laat me af en toe wel verleiden door een gevriesdroogde Mexicaanse bonenschotel gewoon omdat ik wil weten hoe een 350gr portie eten uit een zakje van 1,20eu nu eigenlijk smaakt.  Het antwoord blijf ik u schuldig aangezien het zakje met smaak werd verorberd door de echtgenoot op die ene dag ‘dat jij niet thuis was en ik niet wist wat eten’…’t is dat er op een gemiddelde dag in mijn huis absoluut niets in huis is, geen droog brood, geen fruit of groenten, gewoon niks.  Ach ja, zal een mannending zijn.  Evenals het nieuwe pakje boter zoeken in de koelkast.  Gegarandeerd krijg je het antwoord dat er zeker geen pakje boter ligt.  Al ligt het vlak voor zijn neus.  Maar ja, IK had een ander merk gekocht.  Mannen zoeken blijkbaar op verpakking, niet op wat erin zit.  Dus ijver ik niet voor administratieve vereenvoudiging maar schrijf ik alvast naar Van Quickenborne om te vragen of ze verpakkingen niet kunnen ‘vermannen’.  Gewoon een wit papier rond de boter met in een  laten we zeggen font nr 24 BOTER erop? Bij de kaas misschien gewoon een tekening van een wiel Gouda? Wie zal het zeggen? Mijn man alvast niet want hij is die boter nog aan het  zoeken.  Ik zit dus met mijn hoofd in de kast en vind een feest aan ingrediënten, die als je ze samendoet waarschijnlijk de CO² uitstoot van Antwerpen drastisch zullen vermeerderen.  Van linzen tot Black beans, Borlotti bonen, ingelegde paprika’s, pesto’s in verschillende smaken, 16 verschillende oliën, verschillende soorten gepelde/gehakte/gemarineerde tomaten in blokjes/schijfjes/heel/reepjes en wat je maar je wil.  Moest de proviandkast morgen sneuvelen zouden ze alvast denken dat hier een slachtpartij had plaatsgevonden.  Had ik al verteld dat ik in een waanzinnige bui besloot twee dagen naar Milaan te gaan, met de wagen, om aldaar de Esselunga supermarkten aan een kritisch oog te onderwerpen? 

 

In de tomaten afdeling was ik al een halfuurtje zoet.  We hebben uiteindelijk alles in de auto zo moeten stapelen dat de kassa bediende van Colruyt zelfs jaloers zou zijn geweest.  Blij was ik toen we netjes zonder problemen de Zwitserse grens overstaken, ik zou volledig doorgeflipt zijn hadden we alles moeten uitladen.   Thuisgekomen besef je pas eigenlijk wat je hebt gekocht als de kasten niet meer sluiten maar ervaring leert me dat we dit toch elk jaar opnieuw gaan doen dus die 12L olijfolie, 6kg Carnaroli rijst en 40kg verse en droge deegwaren zijn dan toch op.  Maar intussen heb je ook vanalle dingen gekocht die je ofwel niet kende ofwel intrigerend genoeg vond om mee te nemen. 

 Die rode pesto was zeer lekker, maar ik maak hem zelf beter.  De gerookte fontina was een droom, die neem ik volgende keer terug mee.  De gedroogde viskuit was een openbaring, ik kende er al verschillende versies van maar nu ben ik écht een fan.  Ik kan zo uren doorgaan want die supermarkten zijn immens.  Beeld je een hypercarrefour in vol met Italiaanse produkten.  Je word gewoon absoluut gek. Dus met de blik op oneindig en aan elke hand een karretje voel ik me Alice in Wonderland.  Dus nu zit ik hier met mijn eigenaardige conserven waar ik geen weg mee weet.  Al goed dat er op televisie maar 17 verschillende kookprogramma’s per week zijn en dat we gespecialiseerde websites hebben en dat we er zelfs nog een aparte kookzender bij krijgen.   Ik krijg er alvast zin in.  Ik hoop alleszins dat Vincenzo Giacomazza van la Botte mij kan zeggen wat ik met die Borlotti’s moet gaan doen.  Tot dan zeg ik alvast: Njam!

Is er soep?

 Ik moet vannacht gedroomd hebben van soep want ik werd vanochtend wakker en er hing een geur van soep in huis.  Niet eender welke soep dan nog maar ‘de soep van de bomma’ compleet met alfabet lettertjes, tapiocabolletjes en vleesballetjes die meegekookt hadden in de soep.  Nu soep als ontbijt lijkt me geen goed idee.  Ten eerste zie ik mezelf geen groentjes snijden om half 7 in de ochtend en ten tweede denk ik dat mijn maag ’s ochtends geen zin heeft in soep.  Hoedanook, toen ik mijn dochter naar school bracht rook ik ook daar weer …u raadt het nooit: soep.  In de school waren ze de soep voor de middag aan het koken vermoedelijk.  Vreemd want ik heb mijn dochter nooit horen zeggen dat ze soep kreeg, maar dat terzijde.  Ik had een afspraak in een wokrestaurant.  Je kent ze wel, plastic palmbomen voor de deur, een zeer uitgebreid buffet waar je tot max 3u kan tafelen voor een belachelijk lage prijs.  De zaak was nog niet geopend maar de Chinees sprekende chef was zijn ontbijt aan het bereiden en bood me spontaan noedels aan.  Ik dacht dat soep als ontbijt niet kon, dus ik wees beleefd de op authentieke wijze bereide noedels af.  Zulke gerechten zie je overigens niet op het uitgebreide wokbuffet maar enkel achter de schermen.  Tegen dat de bazin eraan kwam en mijn werk eropzat werd er mij soep aangeboden.  SOEP! Dit gerecht achtervolgt mij dus de hele dag?!  Het was een overigens zeer lekkere Chinese (uiteraard) tomatensoep waarin ik op een bepaald moment dacht een haai in te zien rondzwemmen maar het bleek uiteindelijk een brok van een lotuswortel te zijn.  Enfin, de soep heeft mij zeer aangenaam gesmaakt en dwingt mij dringend terug te keren naar dit restaurant.  Ik werd overigens tegelijkertijd uitgenodigd voor het eindejaarsbuffet all-in met kreeft, oesters en een spetterend Chinees vuurwerk…als die soep er is, ben ik er ook.  Intussen was de dag bijna helemaal om en sleepte ik me tot thuis waar mijn dochter me vroeg wanneer ik nog eens…inderdaad…SOEP ging maken.  Ik vroeg haar of ze een voorkeur had en kreeg het spontane antwoord dat ze  ‘rood met ballekes’ moest zijn.  Dus ik schiet in een rotvaart in gang en maak de spectaculairste tomatensoep met zelfgedraaide balletjes die meegekookt zijn in de soep, niet gebakken, om dan te horen dat het wortelsoep moest zijn en geen tomatensoep en ze ze dus ab-so-luut niet lust!   Aaaargh, die leeftijd is om gek van te worden.

Ik heb alleszins veel soep gegeten deze avond en heb nog uitzonderlijk veel werk om mijn verbouwingen af te werken.  Het wordt dus een lange nacht en o kijk, het sneeuwt buiten!

Is er nog koffie???

Zondag is geen maandag

Na officieel te vroeg uit bed zijn gezet door de Sint (voor je het je afvraagt: mijn dochter verjaart op sinterklaas en wij willen een onderscheid maken) om dan op een onheilig uur playmobil in mekaar te zitten zetten is de dag nu halverwege en heb ik dringen koffie nodig.  Ik heb nog een uurtje mijn ogen kunnen sluiten omdat mijn partner superpapa ging spelen en dus zit ik nu cranky voor mijn laptop met een emmer koffie naast me terwijl mijn dochter de badkamer onder water zet.  Op de achtergrond geen klassieke muziek maar het monotone gezoem van de oven die ik heb gewonnen met ‘komen eten’, ik deed ook eens mee aan een wedstrijdje smsen.  In die oven heb ik daarnet een kant en klare pizza geflikkerd omdat net die pizza er na een groepsbespreking was uitgekomen als de bestbelegde en goede koop…we zullen wel zien.  Ofwel komt hij er aangebrand uit omdat wat op de verpakking staat niet klopt, ofwel zijn die ‘gele snotslierten’ zoals mijn vijfjarige ze noemt helemaal niet te eten want voor die prijs heb je uiteraard geen echte kaas maar een mengsel van analoge smakeloze kaas met pakweg 150% vet en 0% smaak.  Enfin, we zullen wel zien.  Het ruikt hier alleszins naar pizza maar zo ruikt het ook in de rookworst fabriek waar ze kunstmatige rook toevoegen ana hun rookworsten.  Blijkt dat je een echte rookworst alleen nog maar bij je slager kan vinden….in NL wel te verstaan want hier kennen we enkel hot dogs.  Ik heb er mij ooit aan gewaagd.  Ik kocht een Barbecook rookoventje, gooide er zagemeel onderin, zette de bunsenbrander erop tot alles gloeide en begon te roken en liet dan een worst in de rook neerdalen voor een uurtje.  Een advertentie op kapaza later blijkt dat ik het toch niet in me heb om worsten te roken, laat staan aan het Albertkanaal te staan en een visje te vangen en roken.  Ik vertelde het relaas aan mijn broer die in Noorwegen woont en hij werd dolenthousiast.  Als gevolg ben ik met hem gaan vissen en hebben we niks gevangen.  Die vissen zullen geweten hebben dat ik niet kon roken waarschijnlijk.

Inmiddels begint het hier nu wel rokerig te ruiken maar dat is dus die Delhaize pizza die zich kenbaar maakt.  Geen probleem voor mij want ik heb een brandmelder geïnstalleerd.  Als het kot opfikt zal ik het wel horen.  Want zo zijn we geworden nietwaar?  We willen overal eerstehand bijzijn met onze supergsm’s die alles kunnen maar onze veiligheid laten we over aan een batterijgedreven toestel.  Wat als mijn keuken nu letterlijk in brand staat maar de batterijen opzijn?  Sja, ik zal toch maar even gaan kijken denk ik kwestie van dan écht eten uit mijn duim te moeten gaan zuigen want ik kan mijn dochter niet met een lege maag in de armen van de sint sturen vanmiddag.  Het is tenslotte zondag en niet maandag.

Verbouwingen hangen me de keel uit

Sinds drie weken zijn we aan het verbouwen, niks speciaals.  In vroegere woningen, ik spreek dan 1929 ongeveer, had je een ontvangstkamer die gescheiden was met een dubbele deur naar een 'gewone' kamer en dan daarachter de leefruimte met keuken.  Ik heb een paar maanden geleden het absolute schitterende idee gekregen dat ik die muren wilde doorslaan en er één lange grote lichte ruimte van maken.  Typisch een vrouw om te denken dat je dat zomaar kan en het ook snel achter de rug zal zijn....not!  Ik ken wel wat van verbouwen, veel van de werken hier in huis deed ik dan ook zelf.  Maar in dit geval moesten er steunbalken worden geplaatst en moesten er schoren door het plafond om het huis te ondersteunen enzo.  Niet iets dat op een week zou gedaan zijn.  In ieder geval bij de eerste dag van het breken kwam ik al tot de conclusie dat een normaal leven niet mogelijk zou zijn.  We gingen dus letterlijk van de slaapkamer naar de keuken en terug.  Op deze manier verbouwen heeft zo zijn voordelen...je leert een andere keuken kennen.  Zo zaten we op een avond boven en we hadden niet nog eens zin in soep met boterhammen dus gingen we naar de nieuwe pitazaak/frituur op de hoek.  Levensgroot plakte er een affiche op het venster voor een 'kapsalon'.  Het kostte 5eu per persoon inclusief drank dus zeker eens het proberen waard.  Troost je, na een paar dagen brood dag in dag uit eet je alles wat ze je geven. 
Een kapsalon blijkt dus een aluminium bakje waarin frieten, sla, ui, looksaus, shoarmavlees en gesmolten kaas op mekaar worden gestapeld tot één groot geheel.  Het bakje weegt dan uiteindelijk zo'n goeie halve kilo en dat is écht wel veel eten.  Blijkt dat de oorsprong ergens in NL ligt waar de dames van het kapsalon naast de shoarma een specifieke schotel vroegen.  Ik moet zeggen dat de combinatie met die verse groenten best wel lekker was, die frieten zou ik er niet onder gegooid hebben maar dat is voorkeur.  Hoedanook hadden we toch iets gegeten en konden we moe maar voldaan terug naar onze werf.  Intussen zijn we bijna bij het einde van de werken en ben ik beginnen ontstoffen.  Het haalt niet veel uit want morgen ligt het er weer maar het was echt echt echt nodig.  Op het fruit lag zoveel fijn stof dat het net was of ze waren geplukt op de middenberm van de antwerpse ring!
Het zou leuk zijn dat ik nog eens een aardappel of wortel kon schillen zonder crunch achteraf, dat de zeebaars niet de kleur van gerookte paling krijgt of nog erger, dat ik mijn gasfornuis aankrijg want dat heeft serieuze kuren gekregen sinds de stofneerdaling.  Wat heeft me ooit bezield van een reusachtig gasfornuis te kopen, I don't know!  Ik heb elektrisch gekookt en op school met gas en inductie en nu dus terug met gas en ik moet wel zeggen dat je beter kan afregelen met gas.  Ik slaag er toch alleszins in om op het elektrisch fornuis van mijn moeder de pannekoeken in brand te steken terwijl ze hier perfect lukken.  Ja een kok moet op alle fornuizen kunnen werken maar ik dus niet want ik ben geen kok meer.  Dat is toch een perfect excuus? 
Ik kook graag, ik kook ontzettend graag maar iedereen kookt nu graag...van de vuilnisman tot de bankdirecteur is iedereen zelfverklaarde hobbykok.  Laat ze los in de vismijn en ze gaan totaal de mist in maar ze kennen wel het verschil tussen een zalfje en een schuimpje.  Hoe komt dit nu eigenlijk?  Wel is het je al opgevallen dat kookmagazines focussen op al die zalfjes, schuimpjes, streepjes en dergelijke? Er zijn weinig magazines die bezig zijn met het product zelf.  Op één van de eerste bladzijden van Culinaire Ambiance bijvoorbeeld staat er welke producten er momenteel beschikbaar zijn en je dus best kan gebruiken.  Maar soms staan er dingen tussen waar een 'gewone' mens van zal fronsen.  Tot voor kort kende niemand een Topinamboer-een aardpeer dus.  Dit hoort bij de vergeten groenten en zal je met enig geluk terugvinden in de Delhaize.  De vergeten groenten zijn veel bovengehaald dit jaar maar ze zijn dus nu ook ontzettend duur terwijl ze voor de hype gewoon betaalbaar waren voor iedereen.  Raar wat een magazine teweeg kan brengen.  Ik ben geabonneerd op een zestal food tijdschriften maar bij elke magazine heb ik mijn bedenkingen.  Er is er geen eentje die aan alles voldoet, ik mis overal wel iets.  Dat is misschien omdat ik er specifiek naar zoek als ex-kok.  Daarom vind ik het spijtig dat culinaire parels worden vergeten.  Nu heeft iedereen de mond vol van Het hof van Cleve, Pure C, Oud Sluis, Le Fox, ....maar ze zijn zoveel andere zeer goeie restaurants en dito chefs...waarom praat niemand daarover?  Ik heb al op verschillende plaatsen uitstekend gegeten voor pakweg 100eu dus waarom die niet vermelden?  Antwerpen stikt van de goeie locaties en in een cirkel van pakweg 50km rond Antwerpen liggen nog uitzonderlijke restaurants verstopt.  Dus we gaan nu even vergeten dat er sterrenchefs op TV komen en gaan zelf op onderzoek uit om zelf te kunnen beslissen waar we willen eten, wat we willen eten en wat we ervoor willen betalen.  Wat denk je?  Zoek je mee?

Thanksgiving

Nee ik ben geen amerikaan...ergens in de verte loeren er wel Britse roots maar ben een op en top belg.  Waarom kijk ik dan zo uit naar Thanksgiving?  Amerikanen gaan er prat op dat ze die ene dag van het jaar naar de 'parade' kijken, veel te veel eten (turkey day afterall) en ruzie maken met mensen die ze ook maar enkel deze dag van het jaar zien.  Toch moet ik zeggen dat het er in België anders aan toe gaat.  Mijn schoonzus is Amerikaans moet je weten.  Zij weet dus ook als geen ander hoe het écht moet...dit wil zeggen dat de kalkoen niet ontbeend is, de veenbessen niet in een bokaal zitten, de saus geen angelengde pakjessaus is en tenslotte het dessert niet en masse in de 'diepvriessupermarkt' wordt aangekocht.  Hoe het wel moet?  Dat zal ik je haarfijn uitleggen nadat ik even mijn broeksriem wat losser heb gemaakt.  Ik ben tenslotte nog maar sinds 4u van tafel en ben inmiddels opnieuw beginnen eten..waar moet je anders met al die restjes naartoe?  Ooit zo een lekkere groffe boterham besmeerd met mayonnaise en stukken overgebleven kalkoen? Lagje veenbessen erover?? hmmmm  Maar waar waren we? ahja:
Thanksgiving is sinds dit jaar serieus in België ingeburgerd.  Wat moeten de grote bonzen in de supermarkten gedacht hebben nu ze halloween ook eindelijk bij ons erin gepeperd hebben gekregen.  Wat hadden we ooit moeten doen zonder oranje halloweendonuts, oranje spooksnoep, allerhande oranje dingen en spinnewebben om voor het raam te hangen-misschien een geraamte aan de voordeurn?  Er moet daar toch één persoon op de marketingafdeling van-laten we nu even geen lijn trekken-'een grote warenhuisketen' gezegd hebben: "ho zeg, er is hier nog een feestdag die we niet misbruikt hebben" en plots lagen er kalkoenen in de rekken tegen half november die we eigenlijk normaal pas vanaf december zien.....en zijn dat rechtstreeks geïmporteerde veenbessen, uit de USA? Heb je trouwens al gelet op die kalkoenen?  Die komen tegenwoordig met een plasticachtig uitstulpsel in hun borstkas geramd.  Vraag je je af waarvoor het dient? Tegen dat je kalkoen klaar is poft dat ding eruit (dus ja je kan best nog een aflevering van ooit gemist opzetten) en laat het naar wens een beetje Mozart of een Frans Bauer classic horen.  Dit laatste is uiteraard een grapje.  Of er effectief één of andere enerverende fluittoon uitkomt laat ik aan u over want bij mij moet een kalkoen in de oven op een onheilig uur, om uur na uur bedropen te worden tot je denkt dat ze gaar is.  Daarna laat je ze rusten onder aluminiumfolie.  Ja écht, zo doe je dat.  De 'cuisson' moet juist zijn.
Cuisson is overigens het woord van de dag voor het geval je het niet wist.  Van de dag? ik bedoelde van het jaar!  Je wordt er letterlijk mee doodgegooid.  Want tegenwoordig moet je cuisson juist zijn, je bord 'waw' en er moet 'power' inzitten.  Power is toch die knop op de microgolfoven?  Kan je toch gewoon snel een 'menuutje' van een sterrenchef in je wave zwieren en lekker zakjeseten opdienen?  Als dat niet 'waw' is achteraf wanneer je gloeit van de straling en het tekort aan smaak in de verpakking.  Pas op de gerechten zitten goed in mekaar, ik koop ze zelf ook al eens op een luie dag maar toch moet ik altijd bijkruiden en uiteraard veel proeven.  Zo zag ik ooit iemand mayonnaise uit een pot kopen! UIT EEN POT!!! Die maakte dat niet zelf!  Ja zeg dan ben je écht niet goed bezig hoor. 
Tegenwoordig moet je alles zelf doen en mag je niets meer voorverpakt kopen. Tot een jaar of twee-drie geleden moest alles nog convenience zijn.  Voor de hardwerkende huisman en -vrouw waren zelfs de aardappelen al geschild én gekookt, helaas nog niet voorgekauwd-dat zou net iets te gemakkelijk zijn geweest.
Verveel ik u overigens al?  Ja sorry, als het op eten aankomt vlieg ik er soms vandoor.  Ik zie en hoor dingen soms waarvan ik enkel hoofdschuddend kan zeggen "hoe is het toch mogelijk?"
Ik kijk al lang niet meer op van de gezinnen die elke maandag spaghetti eten en op dinsdag altijd stoofvlees en op vrijdag gaan we alle weken naar de frituur.....enz enz Hallo??? er is nog ander voedsel op de wereld hoor.  Ik hoorde onlangs een zeer goed geklede dame in de Lidl waar ik kom (ja ik doe mijn boodschappen écht overal) zeggen tegen haar man: "kijk hier hebben ze ook gerookte zalm"  Misschien had ze beter de plaatsen opgesomd waar er geen gerookte zalm verkocht wordt, want volgens mij vind je dat nu in elke winkel, ja zelfs de nachtwinkel.  Enfin, ze beperkte zich tot de aankoop van één pakje dat ze dan betaalde met een briefje van honderd euro om dan de parking af te scheuren in haar VIP versie van een Range Rover.  Is dat tegenwoordig de middenklasse?  Want ik zie wel meer dure wagens aan de Lidl staan.  Het is crisis in alle lagen van de bevolking.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken hoop ik echt dat de Amerikanen ons dan toch iets hebben bijgebracht.  Hun keuken is misschien niet spectaculair te noemen maar als ze traditioneel gaan feesten wil ik er sowieso bijzijn.  En u? doet u mee?  Of zit u liever met uw bakje afhaalchinees in de zetel te wachten tot Peter en Sergio het volgende weetikveel-op-een-bedje-van-met-een-crunch-van met de grond gelijk maken?